Ա. Խալաֆյանին ճանաչելու համար նախ պետք է ընթերցել նրա «Մի դառը պահ իմ կյանքից» ինքնակենսագրական նոթը, որը նրա ստեղծագործության եթե ոչ բանալին, գոնե դուռը կարելի է համարել: Նոթը բացվում է իմաստունի խոսքով. «Ծնվում են ակամա, ապրում զարմանքով, մեռնում կարոտից». այսպես ապրեց նաև Խալաֆյանը, որի կյանքը «դրված էր անհավասար նժարների վրա»: Պատմում է, թե ինչպես փոքր տարիքում ծանր հիվանդություն տարավ, թե ինչպես հարևաններն ու հարազատները մտքով բազմիցս հրաժեշտ տվին նրա մանուկ կյանքին, և թե ինչպես Սադայելի ճանկերից մի կերպ ազատվելու օրվանից Աստված տնօրինեց նրա կյանքը: Երբ թվում էր՝ ամեն ինչ հարթ է, հանկարծ մի չարաբաստիկ դիպված շրջեց նրա ճակատագիրը, ինչի հետևանքը եղավ օրեցօր ահագնացող անբուժելի հիվանդությունը, որն այդպես էլ չլքեց նրան: Փրկությունը եղավ ստեղծագործելը, որի փափագը, թեկուզ այլ դրսևորումով, նա վաղուց ուներ: Ապրելու ցանկությունը կորցրած հորն ամեն կերպ սատարող որդին հերթական անգամ հուսադրեց նրան՝ խորհուրդ տալով կարդալ ու գրել, և հայրը միանգամից պայծառացավ. «Գիր» բառն արթնացրեց ինձ»,- ասում է հեղինակը: Երբ սկսեց գրել, այլևս իր կյանքը չուներ. «Ես ապրում էի իմ ստեղծած հերոսների կյանքով. նրանցով ուրախանում էի, նրանցով տխրում»: Արժե նշել նաև, որ Խալաֆյանն իր մասին պատմելուն զուգահեռ մեր առջև բացում է մի կարևոր ժամանակաշրջանի՝ Հայաստանի անկախացման տարիների ողջ դժվարությունը: Նրա գործերը բացառիկ են երկու իմաստով. նախ զարմացնող է ֆիզիկական ծանր դրության մեջ տառապող մարդու լուսավոր ու ստեղծագործ միտքը, և հետո՝ ազգային թոհուբոհի, վերելքներով ու վայրէջքներով լի այդ խառը ժամանակներում իր մեջ ուժ գտնելն ու մտքինը թղթին հանձնելը: Նոթն ամփոփում են հեղինակի՝ իր իսկ կենսափորձի արդյունքում հասունացած խորհուրդները, որոնք գուցեև շատերին օգտակար լինեն:
